Eenwoordige zinnen

Martijn ondertitelt zichzelf. Hij praat bijna niet. Hij heeft weinig tot geen gebaren; zijn toon is monotoon – zonder pieken en dalen. Zijn mimiek gaat wat heen en weer tussen “bevroren” en “zonder veel expressie”. Zijn lichaamshouding is rechtop, evenwichtig. Het lijkt of hij me niet ziet binnenkomen in zijn lokaal. Wanneer ik hem mag observeren vallen me kleine bijzondere speciale dingen op. Bijna niet te zien als je het niet weet. Voorvallen die, wanneer ik ze op een rij zet, een patroon zichtbaar maken.